maandag 2 december 2013







Geen uitstel meer, vandaag ging de haakse slijper erin(....diepe zucht). Ik moest even een dag hebben met droog weer want het moet allemaal bij mij op de oprit gebeuren. Dat slijpen doe ik sowieso liever in de open lucht. Kan de stank en stof gelijk weg. Vorige week was ik al bij de RDW geweest om eens te horen wat die van mijn plannen vonden. Uiteindelijk, na wat navraag, kreeg ik groen licht. 
Het eerste wilde ik het achterdak weghalen en dat was ook gelijk het zwaarste deel. Toen ik hem kocht had de cruiser al een verhoogd dak, een voorwaarde om op grijs kenteken te rijden. Ik ben daar altijd heel blij mee geweest, want het heeft binnen belangrijke extra hoofdruimte gegeven. Zo'n dak werd er pas in Nederland door de Toyota-importeur er op gezet en is met zware stalen buizen geconstrueerd. Het stuk dak woog dan ook ruim 55 kilo. Ik kon hem er maar net vanaf tillen. 


Een begin is gemaakt



Of zal ik toch een LandCruiser Cabrio.....

Daarna de rest van de carrosserie van de achterkant door geslepen en in stukken ontmanteld. Sommige buurtbewoners komen met grote ogen vragen wat ik in godsnaam aan het doen ben. 


Net een pick-up zo



De achterslijlen zijn behoorlijk gecompliceerd en kostten even tijd om door te sljpen

Binnen een halve dag staat alleen de bodem nog en wat resten van de zijwanden. Hij is bijna onherkenbaar geworden. Ondanks dat de vloer nog zijn volle lengte heeft lijkt het eerder of ik de auto echt doormidden heb gezaagd.
Een paar dagen later ga ik verder en dan is de sloopklus bijna klaar. Ik moet alleen nog de precieze zaaglijn achter de stoelen bepalen en uitvoeren.
Ik heb met het zagen 220 kilo aan gewicht weggenomen, wat het totaal nu op 620 kilo brengt. De wielkasten achter stonden ook wel 10 cm hoger boven de banden.




 Roest!


Hier nog even een kort filmpje van de sloop.




Wat ik allang wist en goed te zien is hier, is dat de carrosserie al aardig aan het roesten was. De auto is altijd ondicht geweest en onderin de zijwanden hebben zich dikke lagen woestijnzand en bushblubber verzameld. Als het dan een keer regent wordt dat ook nog nat en op die plek blijft het ook heel lang nat. Perfecte omstandigheden voor roestvorming.
Aan het eind van het filmpje haal ik de 50 liter watertank nog weg die onder de bodem zat gemonteerd, boven de cardan. Daar zet ik hem tzt ook weer terug. Ideale plek die ik weinig bij anderen benut heb gezien. Het grote dieseltank van 200 liter die ik ooit heb gelast, kon blijven zitten. Die hangt aan het chassis.







Het groffe breekwerk zit er op. Pfff....

Een aantal keren heb ik in Afrika iets gedaan aan gaten door roest. Ik nam dan een stukje plaatstaal. sloeg het met een hamer op de achterbumper in de gewenste vorm en lijmde hem dan met MS-polymeerkit vast. Dat hield prima. Dan even met een spuitbus blauw er overheen. Ik heb een paar jaar geleden een stukje geschreven toen ik de auto in een plaatwerkbedrijf liet opknappen. Puur om de details niet te vergeten. 


In een afrikaanse plaatwerkerij


Er moest een hoop gebeuren aan de Landcruiser. Op veel plekken is hij aan het roesten en er vallen al gaten in de body. In Lilongwe in Malawi vond ik een plaatwerkerij die er professioneel uitzag. Uitzag, want daar hield de professionaliteit gelijk ook op. Ik kan me iedere keer weer verbazen hoe men hier te werk gaat en hoe hoe je op simpele wijze veel dingen zou kunnen verbeteren. But....T.I.A. : this is Africa.

De zeer aardige man die aan aan het dak van mijn auto gaat werken, komt met het een grote haakse slijper waarop een schuurschijf is gemonteerd. Zo’n slijper gebruiken wij bijvoorbeeld om dakpannen of zware ijzeren balken door te slijpen. Zo’n ding weegt een paar kilo en bovenhands ermee werken is bijna niet te doen. Dat zo’n local daar schijnbaar zonder moeite mee aan mijn dak werkt bewijst weer hoe sterk die gasten zijn. 

Ik was blij dat ik keek toen hij wilde beginnen, want hij stond in de open deur om er bij te kunnen. Ja ammehoela, die deur gaat dicht, want er komt zo een partij fijnstof van het schuren naar binnen. Dat had hij nog niet bedacht. Als een oude velg van een vrachtwagenwiel nog niet de gewenste hoogte biedt, komt z’n hulpje met een olievat aan rollen. Als hij er op klimt wiebelt het ding enorm maar dat los je snel op met wat steentjes aan een kant eronder. Hij staat daarboven met een levensgevaarlijke machine te werken en als tijdens het werk zo’n steentje wegschiet..... 

Het verbaast me hoe subtiel hij de zware machine weet te handelen in zijn licht voorover gebogen houding, want eigenlijk staat ie nu te hoog. Hoewel er ook diverse hogere autobusjes staan waar aan gewerkt wordt, is er nergens een trap te bekennen. Het eerste wat er gebeurt als hij met de polyester wil beginnen is dat het bakje met kunsthars omvalt en de inhoud over het dak, het zijraam en het plastic windscherm loopt. Ik vrees dat die nu verziekt is, maar zijn maatje krijgt de boel weer redelijk schoon, met polijstmiddel. 

Hij staat de hele dag in de volle zon te werken en geeft daar niets om. Ook is er geen enkele vorm van bescherming. Geen beschermkap voor de slijpmachine (heb ik trouwens ook niet meer), geen mondkapje tegen het gemene polyesterstof, geen bril en geen oordoppen. De slijper mist, zoals alle elektrische apparaten in Afrika de stekker en moet met stukjes hout in de contactdoos gedrukt worden. De meeste tijd is er apart een jochie die de draadjes in de juiste positie in de stekkerdoos houdt, om de slijper van stroom te voorzien. 

Er is slechts 1 slijper voor alle dertig man die in de garage werken en regelmatig moet men op elkaar wachten. Het plamuren en polyesterwerken is een geknoei van jewelste waarbij de handen van de werker er onder zitten en hij een flink deel van zijn pauze bezig is zijn handen met slechts water weer schoon te krijgen. Het is een wonder dat het toch steeds een behoorlijk resultaat oplevert. Het lassen is daar geen uitzondering op. Dat gaat op de meest basic manier denkbaar. Met een snijbrander en een stuk zelfgevlochten ijzerdraad wat tot lasnaad vesmolten wordt. Het werkt, maar het gaat uiterst langzaam en ongecontroleerd zodat er daarna weer heel veel moet worden geslepen om het glad te krijgen. 

Ik ben geen ervaren lasser, maar met een CO2-lasapparaat doe ik hetzelfde in en kwart van de tijd. Hoewel je met hun manier van lassen geen helblauwe laspunt hebt, is het toch een fel lichtpuntje, maar uiteraard geen sprake van oogbescherming. De mensen moeten toch last krijgen van alles wat hun lichaam de hele dag hier te verduren krijgt. Ik benijd ze niet. 

Het is onvoorstelbaar dat er bijne geen stofjes in de lak komt terwijl in dezelfde ruimte alle ander plaatwerkhandelingen en schuurwerk ook plaatsvinden.

Als ze gaan lassen ben ik er steeds bij, want anders was de auto al lang in vlammen opgegaan. Ze letten totaal niet op of er binnen iets gaat smeulen. Een aantal keren moet ik het potje water met doekje om de boel te blussen. De auto wordt dan met plamuur en schuren helemaal glad gemaakt. Het meeste gaat met de hand want dit fijne werk kun met dat slijpmonster niet doen. Er gaat dan ook veel tijd in zitten. 

Uiteindelijk gaat de primer er op en dat gebeurt niet in de spuitcabine maar gewoon in de grote ruimte, ook weer zonder enige vorm van bescherming. Overigens ook in de spuitcabine wordt gespoten zonder ook maar iets van gasmasker of pak. Het is wel een echte professionele spuitruimte, dus de afzuiging zal wel in orde zijn. Bij het primen staat iedereen binnen de kortste tijd in een wolk van verfdeeltjes met de penetrante lucht van oplosmiddel. Ik weet niet waarom maar ook het aflakken van mijn auto gebeurt buiten de spuitcabine. Het heeft geen negatief effect op het resultaat.

De plekken waaraan gewerkt is zien er weer fris uit. Ik ben tevreden.




2006: Libiƫ


2005: Door de woestijn met de LandCruiserClub.


Awbari zandzee in Libiƫ.


Silhouet in de duinen.

Veel meer foto's op www.imaginature.nl

Geen opmerkingen:

Een reactie posten