Het gaat nu even wat minder hard, want ik wil alle tijd nemen om het aansluitframe te produceren. Als eerste ben ik gaan zoeken naar materiaal, rechthoekige stalen buis van 20x40 mm. De buurman wist een constructiebedrijf in Veendam, Luttjeboer, en daar vond ik wat ik zocht. En ik had geluk, want even leek het dat ze net niet genoeg op voorraad hadden, maar er bleek nog een stuk te liggen waar een flens aan zat. Laat ik die nou goed kunnen gebruiken voor de bodemplaat. En zo zou ik het net moeten kunnen redden. 

Nu ik het materiaal had gevonden kon ik beginnen met het model. Ik heb wat houten latten gekocht met dezelfde afmetingen zodat ik een model kan maken. Altijd een goed idee en nu helemaal, want ik mag geen buis verspelen. 

Het model moet alle doorgeslepen kanten van de cabine bedekken en tevens een stevige vorm hebben. En dat komt hier op uit.

De opgeborgen (..) slijptol weer tevoorschijn gehaald want met een ijzerzaag is natuurlijk niet te doen. Eén voor één alle stukken buis op maat gemaakt en op het houten model gelegd.

Wat je noemt een 1-op-1 model

Het stukje in het midden is alles wat ik over had van 10 meter buis. 

Nu was ik van plan het frame zelf te gaan lassen. Dat heb ik 10 jaar geleden voor het eerst EN het laatst gedaan, maar dat was dan wel gelijk een dieseltank, niet het makkelijkst. 

Zo'n frame is bij navraag toch een stuk lastiger dan ik dacht, want alles heeft direct de neiging om krom te trekken. En dat is nou net wat ik niet moet hebben. Hij moet vlak worden, het liefst op de millimeter nauwkeurig. 

Ik moest ook nog een stukje plaatstaal hebben om het dak weer te dichten en ben dus weer naar Luttjeboer gegaan. Het stuk plaat hadden ze niet, maar ik heb ook gevraagd of zij het laswerk van het frame voor mij willen doen. De gasten daar doen dat met twee vingers in de neus. Dan ga ik niet lopen knoeien. Op de dag voor kerst heeft de voorman het hele frame voor me in elkaar gelast. Dat ging snel en goed. Ben er blij mee.

Professional aan het werk

Ondertussen ben ik weer eens na lange tijd aktief geweest op het Buschtaxiforum. Een platform voor Landcruiserrijders, vooral reizigers en via dat heb ik een duits forum gevonden over expeditiecampers bouwen, womobox.de. Ik probeer wat informatie te vinden van mensen die dezelfde ombouw hebben gedaan, vooral om te weten te komen hoe de woonbox achter op het bestaande chassis te monteren.

Zoals eerder genoemd in blog nr 1 wilde ik dubbel betonplex gaan gebruiken maar dat blijkt bij nader inzien heel erg zwaar en veel te flexibel. De beste manier is om een stalen hulpframe te maken en die op de 6 rubbers van het chassis te bevestigen. Er is nog sprake geweest van en driepunts-ophanging, waarbij aan de achterkant de woonbox slechts op 1 punt staat die als een dwarsgeplaatste wip ook nog kan bewegen. Het lijkt me en mij niet alleen, een oplossing voor de grotere trucks.

Met Sketchup ben ik gelijk weer aan het tekenen gegaan. Ik ben begonnen met het gedetailleerd opmeten van het chassis en de achterwielen om dat op maat op de tekening te zetten. Vervolgens het hulpframe ingetekend. Veel werk, maar leuk om te doen.

Hulpframe is geel, de steunpunten rood, groen is een deel van het staande frame aan de voorcabine.


Tussendoor ook alvast een beetje gefantaseerd over een roofrack. Plek voor de twee reservewielen en misschien nog een kist met voorop een spoiler. De overhang zorgt voor schaduw op de voorruit. Dat kan heel prettig zijn.

Misschien ook wel een leuke kleur.

Als we dan toch aan het dagdromen zijn: ik ben een foto tegengekomen die wel heel erg lijkt op zoals ik het eindresultaat in mijn hoofd heb.

VET COOL heet dat geloof ik tegenwoordig. mmmmmmmJA
Deze is in Spanje gebouwd door http://www.uro-camper.com 

Tot nu toe is het prima weer geweest om buiten te werken en ik ben blij dat ik al zover heb kunnen komen, maar straks wordt het natuurlijk anders. Tijd dus om alvast na te denken over wat ik de komende winter kan doen. En één van die dingen is het maken van de ramen. Je kunt prachtige kanten klare kunststof ramen kopen met aan de binnenkant een cassette met horregaas en rolgordijn, maarrrrrr die zijn duur. 5 a 600 euro per stuk en ik wil er 4 van hebben. DOINK. Dus ga ik proberen ze zelf te fabriceren. Ook omdat er met die bestaande ramen geen plek zal zijn voor de luiken.

Ik ben sowieso al niet weg van plastic ramen dus ben ik op zoek gegaan naar gelaagd glas. En dat is verrassend goedkoop te vinden op internet. Ik ga dan zelf een houten raamwerk en kozijn maken. 

2006: Soedan

 Parkeren bij de pyramides van Karima

Luchtspiegelingen

Woestijn jongen

Veel meer foto's op www.imaginature.nl

Kort Afrika-filmpje op YouTube: www.youtube.com/watch?v=xR3gXXp9QDs

Uitzonderlijk goed weer gisteren en vandaag en dus maar weer verder met de slijptol. De definitieve snede moet gemaakt worden. Na de ruwe tweedeling was het nu tijd om wat bedachtzamer te werk te gaan. Alle zaagsnedes moeten samen in één vlak liggen om het stalen frame er straks naadloos aan te kunnen lassen. Dat frame ben ik overigens nu van plan van stalen kokerbuis 20x40 te maken, ipv vlak staal. Veel steviger.

Ik had de zaaglijn al bepaald op de voorzijde van de voorste zijramen. Ook omdat de lijn dan aan de binnenzijde 2 cm achter de gordelhouder loopt.

Mooi net nog ruimte voor de gordel.

De linkerkant van de auto ging makkelijk, de rechterkant heeft de tankdop met klepje. De zaaglijn gaat net door het klepje, maar wel achter de tankbuis en dop. Het tankklepje en het verdiept liggende 'schoteltje' waar de tankbuis doorheen komt, kreeg ik vrij makkelijk los. Hij was vastgekit met hier en daar een puntlasje, zoals alle(?) naden in de carrosserie. 

Waar ik pas later achter kwam, is dat de holte waar de tankbuis doorheen loopt achter de zaaglijn uitsteekt en het lijkt erop dat ik een fout heb gemaakt en de lijn 3 cm  verder naar achteren had moeten bepalen, zodat de holte intact zou kunnen blijven. Echt even een heftig baalmoment.

Aan de andere kant, ik wil iedere centimeter kunnen gebruiken voor de breedte van de camperdeur die hier direct op aan gaat sluiten, die in breedte ook al beperkt wordt door de wielkast.  

De gele lijn is de zaaglijn, de pijl geeft de achterzijde van de tankbuisholte aan.

Nu moet ik iets doen om de holte net voor de zaaglijn te krijgen. Met een beitel heb ik een naad open geslagen waarna ik met enig hamergeweld de achterzijde bijna 3 cm naar voren heb geslagen. Met dezelfde hamerslagen verdween ook het baalmomentje.

De naar voren gemepte achterzijde van de tankbuisholte, zit nu vlak voor de zaaglijn.

Dat hoeft gelukkig niet heel netjes, straks is hier niets meer van te zien. Ook de bodem nu langs de definitieve lijn gedaan.

Nu restte nog het voorste deel van het verhoogde dak. Ik heb nog kort overwogen deze te laten zitten, maar het paste toch niet in mijn plan, waarin een roofrack straks ook aan de camperunit bevestigd wordt. Bovendien was het staal nog rotter dan ik had gedacht. Kleine scheurtjes met daaronder wat roestvorming waren al te zien, maar nu blijkt hoe erg..... 

Ondanks zwaar buiswerk toch werking, met als gevolg veel roest.

Ik vermoed dat torsie zijn destructieve werk doet op deze plek. Ik heb het bij meerdere verhoogde daken gezien, ondanks dat de constructie van het verhoogde dak degelijk en en met zware kokerbuizen is uitgevoerd. Slijper er in dus maar.

Verhoogd dak verwijderd tot op het "gezonde vlees"

Resultaat van achteren gezien

Nieuwe plan voor een stalen buisframe voor de aansluiting met de woonunit

Daarop gemonteerd een poort van dubbel betonplex (36 mm dik)

Ook meteen het schroot weggebracht. Kreeg zelfs nog 33 euro voor het spul. Best grappig want ik heb
nog maar 32 euro uitgegeven aan slijpschijven. Totale kosten tot nu toe derhalve: minus 1 euro.

Klaar voor de oud-ijzerboer. 

Eén ding heb ik nog uit de achterzijde van het dak gezaagd: Alle vlaggetjes van de landen waar ik met 1.0 geweest ben. Respectievelijk en chronologisch: Nederland, Duitsland, Denemarken, IJsland, België, Frankrijk, Zwitserland, Italië, Tunesië, Libië, Egypte, Soedan, Ethiopië, Kenia, Tanzania, Malawi, Zambia, Mozambique, Zuid-Afrika, Swaziland, Lesotho, Namibië en Botswana.

Een prachtig aandenken.

Zo.... fase 1 is afgerond. De slijptol kan weer opgeborgen. Ben ik blij om, het was niet mijn favoriete werk. Stank, lawaai en potentieel gevaarlijk. Tevens is dit het diepste punt, vanaf hier ga ik weer opbouwen, veel leuker.

2006: Egypte

Raggen door de fesh-fesh in de Western Desert in Egypte.

Cruiser sunset.

Schitterend kamp in de Witte Woestijn.

Veel meer foto's op www.imaginature.nl

Geen uitstel meer, vandaag ging de haakse slijper erin(....diepe zucht). Ik moest even een dag hebben met droog weer want het moet allemaal bij mij op de oprit gebeuren. Dat slijpen doe ik sowieso liever in de open lucht. Kan de stank en stof gelijk weg. Vorige week was ik al bij de RDW geweest om eens te horen wat die van mijn plannen vonden. Uiteindelijk, na wat navraag, kreeg ik groen licht. 

Het eerste wilde ik het achterdak weghalen en dat was ook gelijk het zwaarste deel. Toen ik hem kocht had de cruiser al een verhoogd dak, een voorwaarde om op grijs kenteken te rijden. Ik ben daar altijd heel blij mee geweest, want het heeft binnen belangrijke extra hoofdruimte gegeven. Zo'n dak werd er pas in Nederland door de Toyota-importeur er op gezet en is met zware stalen buizen geconstrueerd. Het stuk dak woog dan ook ruim 55 kilo. Ik kon hem er maar net vanaf tillen. 

Een begin is gemaakt

Of zal ik toch een LandCruiser Cabrio.....

Daarna de rest van de carrosserie van de achterkant door geslepen en in stukken ontmanteld. Sommige buurtbewoners komen met grote ogen vragen wat ik in godsnaam aan het doen ben. 

Net een pick-up zo

De achterslijlen zijn behoorlijk gecompliceerd en kostten even tijd om door te sljpen

Binnen een halve dag staat alleen de bodem nog en wat resten van de zijwanden. Hij is bijna onherkenbaar geworden. Ondanks dat de vloer nog zijn volle lengte heeft lijkt het eerder of ik de auto echt doormidden heb gezaagd.
Een paar dagen later ga ik verder en dan is de sloopklus bijna klaar. Ik moet alleen nog de precieze zaaglijn achter de stoelen bepalen en uitvoeren.
Ik heb met het zagen 220 kilo aan gewicht weggenomen, wat het totaal nu op 620 kilo brengt. De wielkasten achter stonden ook wel 10 cm hoger boven de banden.

 Roest!

Hier nog even een kort filmpje van de sloop.

Wat ik allang wist en goed te zien is hier, is dat de carrosserie al aardig aan het roesten was. De auto is altijd ondicht geweest en onderin de zijwanden hebben zich dikke lagen woestijnzand en bushblubber verzameld. Als het dan een keer regent wordt dat ook nog nat en op die plek blijft het ook heel lang nat. Perfecte omstandigheden voor roestvorming.
Aan het eind van het filmpje haal ik de 50 liter watertank nog weg die onder de bodem zat gemonteerd, boven de cardan. Daar zet ik hem tzt ook weer terug. Ideale plek die ik weinig bij anderen benut heb gezien. Het grote dieseltank van 200 liter die ik ooit heb gelast, kon blijven zitten. Die hangt aan het chassis.

Het groffe breekwerk zit er op. Pfff....

Een aantal keren heb ik in Afrika iets gedaan aan gaten door roest. Ik nam dan een stukje plaatstaal. sloeg het met een hamer op de achterbumper in de gewenste vorm en lijmde hem dan met MS-polymeerkit vast. Dat hield prima. Dan even met een spuitbus blauw er overheen. Ik heb een paar jaar geleden een stukje geschreven toen ik de auto in een plaatwerkbedrijf liet opknappen. Puur om de details niet te vergeten. 

In een afrikaanse plaatwerkerij

Er moest een hoop gebeuren aan de Landcruiser. Op veel plekken is hij aan het roesten en er vallen al gaten in de body. In Lilongwe in Malawi vond ik een plaatwerkerij die er professioneel uitzag. Uitzag, want daar hield de professionaliteit gelijk ook op. Ik kan me iedere keer weer verbazen hoe men hier te werk gaat en hoe hoe je op simpele wijze veel dingen zou kunnen verbeteren. But....T.I.A. : this is Africa.

De zeer aardige man die aan aan het dak van mijn auto gaat werken, komt met het een grote haakse slijper waarop een schuurschijf is gemonteerd. Zo’n slijper gebruiken wij bijvoorbeeld om dakpannen of zware ijzeren balken door te slijpen. Zo’n ding weegt een paar kilo en bovenhands ermee werken is bijna niet te doen. Dat zo’n local daar schijnbaar zonder moeite mee aan mijn dak werkt bewijst weer hoe sterk die gasten zijn. 

Ik was blij dat ik keek toen hij wilde beginnen, want hij stond in de open deur om er bij te kunnen. Ja ammehoela, die deur gaat dicht, want er komt zo een partij fijnstof van het schuren naar binnen. Dat had hij nog niet bedacht. Als een oude velg van een vrachtwagenwiel nog niet de gewenste hoogte biedt, komt z’n hulpje met een olievat aan rollen. Als hij er op klimt wiebelt het ding enorm maar dat los je snel op met wat steentjes aan een kant eronder. Hij staat daarboven met een levensgevaarlijke machine te werken en als tijdens het werk zo’n steentje wegschiet..... 

Het verbaast me hoe subtiel hij de zware machine weet te handelen in zijn licht voorover gebogen houding, want eigenlijk staat ie nu te hoog. Hoewel er ook diverse hogere autobusjes staan waar aan gewerkt wordt, is er nergens een trap te bekennen. Het eerste wat er gebeurt als hij met de polyester wil beginnen is dat het bakje met kunsthars omvalt en de inhoud over het dak, het zijraam en het plastic windscherm loopt. Ik vrees dat die nu verziekt is, maar zijn maatje krijgt de boel weer redelijk schoon, met polijstmiddel. 

Hij staat de hele dag in de volle zon te werken en geeft daar niets om. Ook is er geen enkele vorm van bescherming. Geen beschermkap voor de slijpmachine (heb ik trouwens ook niet meer), geen mondkapje tegen het gemene polyesterstof, geen bril en geen oordoppen. De slijper mist, zoals alle elektrische apparaten in Afrika de stekker en moet met stukjes hout in de contactdoos gedrukt worden. De meeste tijd is er apart een jochie die de draadjes in de juiste positie in de stekkerdoos houdt, om de slijper van stroom te voorzien. 

Er is slechts 1 slijper voor alle dertig man die in de garage werken en regelmatig moet men op elkaar wachten. Het plamuren en polyesterwerken is een geknoei van jewelste waarbij de handen van de werker er onder zitten en hij een flink deel van zijn pauze bezig is zijn handen met slechts water weer schoon te krijgen. Het is een wonder dat het toch steeds een behoorlijk resultaat oplevert. Het lassen is daar geen uitzondering op. Dat gaat op de meest basic manier denkbaar. Met een snijbrander en een stuk zelfgevlochten ijzerdraad wat tot lasnaad vesmolten wordt. Het werkt, maar het gaat uiterst langzaam en ongecontroleerd zodat er daarna weer heel veel moet worden geslepen om het glad te krijgen. 

Ik ben geen ervaren lasser, maar met een CO2-lasapparaat doe ik hetzelfde in en kwart van de tijd. Hoewel je met hun manier van lassen geen helblauwe laspunt hebt, is het toch een fel lichtpuntje, maar uiteraard geen sprake van oogbescherming. De mensen moeten toch last krijgen van alles wat hun lichaam de hele dag hier te verduren krijgt. Ik benijd ze niet. 

Het is onvoorstelbaar dat er bijne geen stofjes in de lak komt terwijl in dezelfde ruimte alle ander plaatwerkhandelingen en schuurwerk ook plaatsvinden.

Als ze gaan lassen ben ik er steeds bij, want anders was de auto al lang in vlammen opgegaan. Ze letten totaal niet op of er binnen iets gaat smeulen. Een aantal keren moet ik het potje water met doekje om de boel te blussen. De auto wordt dan met plamuur en schuren helemaal glad gemaakt. Het meeste gaat met de hand want dit fijne werk kun met dat slijpmonster niet doen. Er gaat dan ook veel tijd in zitten. 

Uiteindelijk gaat de primer er op en dat gebeurt niet in de spuitcabine maar gewoon in de grote ruimte, ook weer zonder enige vorm van bescherming. Overigens ook in de spuitcabine wordt gespoten zonder ook maar iets van gasmasker of pak. Het is wel een echte professionele spuitruimte, dus de afzuiging zal wel in orde zijn. Bij het primen staat iedereen binnen de kortste tijd in een wolk van verfdeeltjes met de penetrante lucht van oplosmiddel. Ik weet niet waarom maar ook het aflakken van mijn auto gebeurt buiten de spuitcabine. Het heeft geen negatief effect op het resultaat.

De plekken waaraan gewerkt is zien er weer fris uit. Ik ben tevreden.

2006: Libië

2005: Door de woestijn met de LandCruiserClub.

Awbari zandzee in Libië.

Silhouet in de duinen.

Veel meer foto's op www.imaginature.nl